Warmdraaien in Polen

Als je na één nachtje in het open veld al het relatieve comfort van een jeugdherberg opzoekt, is het met je doorzettingsvermogen niet best gesteld. Ik rijd nu een paar dagen rond maar ik heb nog niet het idee dat de trip echt begonnen is. Voorlopig staat de tocht nog in het teken van het zoeken naar brandstof. Telkens vat ik weer de moed op dat deze bouwmarkt de juiste gasflesjes wel heeft. Men is overal ontzettend behulpzaam. Hoofdschuddend wordt gekeken naar het type dat ik nodig heb. Er wordt feedback van iemand gevraagd, er wordt nog iemand bijgehaald die een beetje Engels kan en als tolk fungeert. Een vierde vraagt wat er aan de hand is. Hele afdelingen van megastores zijn door mijn toedoen zo tot stilstand gekomen. En geen hulpvraag wordt afgesloten zonder een doorverwijzing naar een andere megasuperwinkel waar ze het gevraagde artikel beslist zullen hebben. Ik heb al zo’n vermoeden van wat me daar te wachten staat. Misschien wordt het tijd om op een ander systeem voor het koken over te gaan?

Om de bereisbaarheid van een land af te lezen aan de kwaliteit van het asfalt of de aanleg van de weg in samenhang met stoepranden en andere wegaangelegenheden, is ook zo iets, maar het maakt het grootste deel van de belevingswereld van de fietsreiziger uit. Wisselend van gehalte maar overal hetzelfde. Ook het gezichtsveld rondom kan in willekeurig welk land gesitueerd worden. Naar wat specifiek voor een land is, is het voorlopig zoeken. De begraafplaatsen zijn, vaak midden in de bewoonde wereld, uitbundig voorzien met de meest kleurige, felle boeketten. Alsof iedere dag iemand elke grafsteen langsgaat om er grote nieuwe bossen bloemen op te leggen. Op het kerkhof staat men nog volop in het leven.
Uit de openstaande kerkdeuren schalt steevast mechanisch versterkt gezang en gebed, zodat de gelovigen op de bankjes op het veld voor de kerk ook de dienst kunnen bijwonen. Omdat dat dat gewoon het mooiste klinkt. En zeker niet alleen voorbehouden op zondag.